Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1937. Τις βούτες τις γνώρισα όταν ήμουν μαθητής της Εμπορικής Σχολής το 1950 από έναν συμμαθητή μου. Από τότε άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μου τα μυστικά και τα προβλήματα που έχουν αυτά τα περιστέρια. Όσο πιο πολλά μάθαινα τόσο πιο πολλές απορίες έρχονταν στο μυαλό μου.
Τα βράδια που έπεφτα στο κρεβάτι μου και μέχρι να με πάρει ο ύπνος, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο από τις βούτες. Είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι το χόμπι με τις βούτες μοιάζει με ουσία που περνάει στο αίμα και δημιουργεί εξάρτηση. Από το 1950 μέχρι το 1960 που στρατεύτηκα, ζούσα στο πατρικό μου σπίτι στον Πειραιά. Εκεί απέκτησα πολλές βούτες και γνωρίστηκα με τους πιο πολλούς περιστεράδες της περιοχής, αλλά και άλλων περιοχών της χώρας . Καταλυτικό ρόλο στην πορεία μου έπαιξε τότε ένας ογδοντάχρονος από την Κοζάνη, που είχε ακόμη βούτες στον Πειραιά. Θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγε από τα νεανικά του χρόνια, για το πώς πετούσε τις βούτες ο γέρο – Αραβάνης στην Κοζάνη – καμία σχέση με αυτό που γίνεται σήμερα, ιστορίες που ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία στο παιδικό μου μυαλό.
Η στρατιωτική μου θητεία 1960 – 61 ανέκοψε προσωρινά τη δραστηριότητά μου, αλλά από το 1963 και μετά το γάμο μου, που κατοίκησα σε προάστιο της Αθήνας, ασχολήθηκα και πάλι με τις βούτες. Από τότε και μέχρι το 2000 απέκτησα και δοκίμασα βούτες από όλες τις ράτσες που αναδείχτηκαν κατά καιρούς σε όλη τη χώρα.
Την τελευταία εικοσαετία ασχολήθηκα περισσότερο με την έρευνα για το τέλειο, εφαρμόζοντας στο μέτρο του δυνατού τους νόμους της γενετικής, με αρκετά καλά αποτελέσματα, ενώ παράλληλα άρχισε να αναπτύσσεται στο μυαλό μου η ιδέα, ότι όλες αυτές οι γνώσεις και εμπειρίες που απέκτησα στη μέχρι τότε πορεία μου θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο συγγραφής ενός βιβλίου, το οποίο θα δίνει τη δυνατότητα στους νέους να μάθουν γρήγορα και σωστά αυτό το πολύ δύσκολο χόμπι. Κύριος στόχος μου όμως ήταν, ως εκπαιδευτικός να επισημάνω στους νέους για να τους προφυλάξω απο μερικά δυσάρεστα επακόλουθα που μπορεί να έχει η ολοκληρωτική αφοσίωσή τους σ’ αυτό το χόμπι. Η έκδοση αυτού του βιβλίου είναι η τελευταία προσφορά μου στους νέους, ως συνταξιούχος πλέον.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΥΠΡΑΙΟΣ
